သူငယ္ခ်င္းတဲ႕လား

ဒီဇင္ဘာည…အၿဖဴေရာင္ၿမဴႏွင္းၾကားမွာ…
အတူဆံုေနၾက…ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေရာက္လာ…
ဟိုအရင္က…အၿပာေရာင္အိမ္မက္ေလးကို…
ၿပန္လည္တမ္းတရင္းေၾကကြဲ…………………

ေငြရည္ႏွင္းစက္ေလးေတြကအေအးဓာတ္ေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေနတုန္းပါပဲ…
ရာသီေတြအလီလီေၿပာင္းခဲ့ေပမယ့္ေဆာင္းရာသီကိုအၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမိပါတယ္…
ၿပီးခဲ့တဲ့(၈.၁.၂၀၁၄)ေန႕ကသူေလာကၾကီးကိုတရား၀င္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာ(၅)ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ…
အခုဆိုသူလည္းေကာင္းမြန္တဲ့ဘ၀ကိုေရာက္ေလာက္မွာပါ…
သို႕ေသာ္ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း၊လင္းနစ္ရဲ႕သီခ်င္းေလးၾကားတိုင္းသူ႕ကိုအၿမဲတမ္းသတိရရင္း
မ်က္ရည္မထြက္တဲ့နာက်င္ခံစားမႈမ်ိဳးခံစားရပါတယ္…
သူကေတာ့သိႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး………………………………….

သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ

၁၀တန္းGuideက်ဴရွင္မွာစၿပီးဆံုခဲ့ၾကပါတယ္…
သူကႏွစ္တက္၊ကိုယ္ကႏွစ္က်…
သူကအေဆာင္ေနတယ္…
ကိုယ္ကDayသမား…
စာတူတူက်က္ၾကရင္းနဲ႕ခင္သြားၾကတယ္ေပါ့ေနာ္…
သူကအသားညိဳတယ္၊မေခ်ာဘူး၊သေဘာေကာင္းတယ္…
ကို္ယ္ကေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လို၊သူငယ္ခ်င္းေတြလိုဆိုေပမယ့္သူကေတာ့အၿဖဴေရာင္စည္း
ကိုေက်ာ္ဖို႕အရိပ္အေယာင္ေတြၿမင္လာရတယ္…
တစ္က်ဴရွင္လံုးကသိတယ္…
သူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းေလွာ္တယ္…
ဆရာ၊ဆရာမေတြကေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီ(Warningေပးဖို႕ေပါ့)…
ကိုယ္ကႏွစ္က်သမားလည္းၿဖစ္ၿပန္၊က်ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစာမက်က္လို႕က်တာမဟုတ္ဘဲေနမေကာင္းလို႕၊
စာမေၿဖလိုက္ရလို႕က်ခဲ့တာဆိုေတာ့သူ႕ကိုေၿမာင္းရာေလးေတာင္မေပးခဲ့ဘူး(ေရလာေၿမာင္းေပးဖို႕ပါ)…
စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၿပီးစာကိုပဲဖိလုပ္ေနခဲ့တာ…
သူလည္းအလိုက္တသိနဲ႕ေနာက္ဆုတ္သြားပါတယ္(၁၀တန္းေၿဖၿပီးရင္ေတာ့ခ်စ္ခြင့္ပန္မွာလို႕
သူငယ္ခ်င္းေတြေလွာ္တဲ့ဇယားေတြထဲကၾကားလိုက္ရေသးတယ္)…
ခက္တာကကိုယ္မွသူ႕ကိုေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထက္ပိုမွမပိုတာ…
ပိုခဲ့ရင္ေတာင္၁၀တန္းဆိုတာရယ္၊ဘ၀ဆိုတာရယ္ေၾကာင့္စဥ္းစားဖို႕အခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါဘူး………

လမ္မွားကိုေရာက္သြားတဲ့အခါ

ႏွစ္၀က္လည္းက်ိဳးသြားၿပီ…
ဒီဇင္ဘာလလည္းေရာက္လာခဲ့ၿပီ…
အဲဒီတုန္းကလင္းနစ္သီခ်င္းကသိပ္ကိုနံမည္ၾကီးတာ…
ကိုယ္ကအရမ္းၾကိဳက္ၿပီးသီခ်င္းကိုစာအုပ္ထဲမွာကူးရင္းအလြတ္က်က္(၀ါသနာ၀ါသနာ)…
ဖုန္းေတြလည္းမေပါေသးဘူးေပါ့…
တစ္ညကသခ်ၤာတြက္ေနရင္းနဲ႕သူဆိုေနတာကိုၾကားလိုက္ရတယ္(ကိုယ္ၾကိဳက္မွန္းသိလို႕
တစ္ပုဒ္လံုးကိုမရရေအာင္က်က္ၿပီးကီးမမွန္တမွန္နဲ႕ဆိုၿပမွန္းေနာက္မွသိလိုက္ရတယ္)…
အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားတာ…
သူ႕ကေတာ့စပ္ၿဖဲၿဖရုပ္နဲ႕ရယ္ေနေလရဲ႕…
အဲဒီေနာက္ပိုင္းသူနဲ႕စကားမေၿပာၿဖစ္ေတာ့ဘူး…
ကိုယ္လည္းစာေမးပြဲနီးလာလို႕အသားကုန္ေမာင္းတင္ၿပီးစာကိုတစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေတာ့တာပဲ…
တစ္ေန႕မွာသတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရတယ္…
ေဆးသံုးတယ္တဲ့…
ကိုယ္ကေတာ့စိတ္မ၀င္စားမိဘူး…
ဒါေပမယ့္သူပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာကိုေတာ့ၿမင္လာရတယ္………………..

ကံတရားဆိုသည္မွာ

တစ္ရက္မွာအေဆာင္သားေတြအိမ္ၿပန္တာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္…
Day တန္းကလည္းပိတ္လို႕အိမ္ၿပန္လိုက္ရတယ္…
ဘာမွန္းမသိေသးဘူး…
အေဆာင္သားေတြအၤကီ်မည္းၿပီးေပးေနတာကိုၿမင္ရတယ္…
ေထြေထြထူးထူးလည္းေတြးမေနဘဲအိမ္ကိုၿပန္လာခဲ့ပါတယ္…
အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေဒၚကေက်ာင္းသားမိဘအစည္းအေ၀းလုပ္ေနလို႕ဖုန္းဆက္ၿပီးေဆးယူ
လာဖို႕ေၿပာတယ္(ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္တဲ့ငံုေဆး)…
ဒါနဲ႕အိမ္ကခိုင္းလို႕ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းကိုသြားတာေပါ့…
အေဒၚကအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ…
ကိုယ္ကမွားၿပီးအထက္တန္းေက်ာင္းကိုေရာက္သြားတာ…
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့ထိမွားၿပီးေရာက္လာမွန္းမသိေသးဘူး(၁၀တန္းဆိုတာသိတဲ့အတိုင္းစာနဲ႕ပဲ
အာရံုမ်ားေနတာေလ၊စာေမးပြဲကလည္းနီးလာၿပီဆိုေတာ့ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္)…
အဲဒီအခ်ိန္ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာမကိုေတြ႕ေတာ့၀မ္းသာအားရနဲ႕ႏႈတ္ဆက္ဖို႕အသြား…
“သူကေလအရမ္းသနားစရာေကာင္းတာပဲသိလား…မီးေလာင္ထားေတာ့ေလမ်က္စိကမၿမင္ရေတာ့ဘူး…
တစ္ကိုယ္လံုးလည္းမီးေလာင္ရာေတြနဲ႕ေပါ့…သူ႕ဦးေလးကိုေၿပာတယ္…သကၤန္းစည္းခ်င္တယ္တဲ့”….
ဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္အံ့ၾသသြားခဲ့ရတာ…
ဒါနဲ႕ဒီအတိုင္းၿပန္လာခဲ့တယ္…
အိမ္ေရာက္ေတာ့အိမ္သားေတြက”နင္တို႕က်ဴရွင္မီးေလာင္တာသိလား၊ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
မီးထဲပါသြားတယ္တဲ့၊အေပၚထပ္တစ္ထပ္ပါသြားတဲ့၊မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတဲ့”ဆိုေတာ့
ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားတာေပါ့ေနာ္…
ဘယ္သူမီးထဲပါသြားမွန္းေတာ့မသိဘူး…
ဒါေပမယ့္ဘာမွကိုၿပန္မေၿပာႏိုင္ေတာ့တာ…
ဆက္စပ္လို႕ေတာ့ရခဲ့တယ္…
ေက်ာင္းကဆရာမေၿပာတာနဲ႕၊အိမ္ကေၿပာတာနဲ႕…
နားမလည္ခဲ့တာကဘယ္လိုလုပ္ေက်ာင္းမွားၿပီးသြားခဲ့ရတာရယ္၊တိုက္္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ၾကားခဲ့ရတာရယ္…
ညက်ဴရွင္တက္ရေတာ့အေဆာင္သားေတြအားလံုးကၿပန္ကုန္ၿပီ…
နယ္ကအေဆာင္သားတစ္ေယာက္ရယ္၊အေဆာင္သူေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊Guideတန္းတက္
တဲ့ေကာင္ေလး
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္…
ဒါပဲက်န္ေတာ့တယ္…
မီးထဲပါသြားတာသူဆိုတာကိုသိသြားေတာ့ရင္ထဲမွာေလအရမ္းကို၀မ္းနည္းၿပီးနာက်င္ခံစားလိုက္ရတယ္…
မ်က္ရည္မက်ဘဲရင္ထဲမွာဆို႕ေနတဲ့ပူေဆြးေသာကဟာတၿခားအရာေတြနဲ႕မတူဘူး…
ရင္ထဲမွာနင့္ေနေအာင္ခံစားရတာ…
မီးေလာင္ရတဲ့အၾကာင္းအရင္းကအမ်ိဳးမ်ိဳးေၿပာၾကေပမယ့္ကိုယ္ကေတာ့သူ႕ကိုပဲသနားေနမိတယ္…
ေနာက္တစ္ရက္ည၇နာရီ၄၅မိနစ္မွာဖုန္း၀င္လာခဲ့ပါတယ္…
ဆံုးၿပီတဲ့…
မွတ္မွတ္ရရ(၅.၁.၂၀၀၉)ေပါ့…
ကိုင္ထားတဲ့ေဘာပင္ကၾကမ္းၿပင္ကိုလြတ္အက်၊စိတ္ႏွလံုးသားဟာလည္းေလဟာနယ္
ထဲကိုေရာက္သြားသလိုပဲ…
အဲဒီညမွာဘာမွကိုေၿပာၿပမရေလာက္ေအာင္ဘာမွကိုမရွိေတာ့တာ…
ဘယ္သူမွစကားမေၿပာၾကေတာ့ဘဲထပ္တူထပ္မွ်သူ႕အတြက္ရင္ထဲမွာဆို႕ၿပီးခံစားရတာ……….
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္သူငယ္ခ်င္း

ည၁၁နာရီအိမ္ကိုၿပန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကလွမ္းစလိုက္တယ္…
“နင္သိလား…နင့္ကိုသူၾကိဳက္ေနတာဆိုေတာ့နင့္ေနာက္သူလိုက္လာလိမ့္မယ္…နင္သတိထား…”တဲ့…
စိတ္တိုသြားတယ္…
ဘာမွေတာ့ၿပန္မေၿပာခဲ့ပါဘူး…
ခါတိုင္းဆိုအိမ္ေရာက္ရင္မုန္႕စားၿပီးအိပ္တာ…
မုန္႕စားဖို႕လည္းသတိမရ…
အိပ္ေတာ့၁၁ခြဲၿပီ…
ေအာက္ထပ္ကကြပ္ပ်စ္မွာအိပ္တာဆုိေတာ့ကိုယ့္အိပ္ရာနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာစက္ဘီးကိုေထာင္ထားတယ္…
ဘုရားရွစ္ခိုးၿပီးအိပ္ေနက်ဆိုေတာ့စၿပီးဘုရားရွစ္ခိုးတယ္…
အဲ…..ဇာတ္လမ္းကစေတာ့တာပဲ…
စက္ဘီးရဲ႕ဘီးလံုးကိုလက္နဲ႔လွည့္လို႕ထြက္လာတဲ့အသံ”တက္..တက္..တက္..”…
သိလို္က္ပါၿပီ…
သူလိုက္လာတယ္ဆိုတာ…
က်က်နနကိုစက္ဘီးရဲ႕ဘီးလံုးကိုေဆာ့တာ(ဘုရားရွစ္ခိုးလို႕မၿပီးမခ်င္း)…
သန္းေခါင္ထက္မည္းေမွာင္တဲ့ညမွာအားလံုးအိပ္တဲ့အခ်ိန္စက္ဘီးေဆာ့တဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရတာေလ…
ေခါင္းနပန္းေတြၾကီးလာၿပီးေခၽြးေတြၿပန္လာေတာ့တာပဲ(ေဇာေခၽြးေတြေနမွာေပါ့)…
ေနာက္ဆံုးသူ႕နံမည္ကိုေခၚၿပီးအမွ်ေ၀ေပးလိုက္တယ္…
အမွ်သံုးခါေခၚၿပီးတဲ့အခ်ိန္စက္ဘီးကိုေဒါက္ေထာက္လိုက္တဲ့အသံ”ေဒါင္”ဆိုတာကိုၾကားလိုက္ရတယ္…
အားပါးပါး…ေၾကာက္လိုက္တာ…
သူဆိုတာသိေပမယ့္တစ္ကယ္ကိုေၾကာက္တာ…
“ေဒါင္”ဆိုတဲ့အသံကေတာ္ေတာ္ကိုက်ယ္တယ္…
ကိုယ္လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေစာင္ေခါင္းမူးၿခံဳၿပီးအိပ္ေတာ့တာပဲ(ေခၽြးေတြကိုစိုလို႕)…
ညက်အိမ္မက္ထဲကိုသူလာတယ္…
ကိုယ္ကလမ္းကေလးေပၚမွာ…
သူကလမ္းေဘးကသစ္ပင္ေအာက္မွာ…
ကိုယ္ကလမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္တယ္…
သူကကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္…
ဘာစကားမွမေၿပာဘူး…
ထလာတဲ့အခ်ိန္ေခၽြးေတြရႊဲၿပီးႏိုးလာတယ္ေလ…
တစ္ကယ္ကိုလက္ဖ်ားခါေအာင္လန္႕ေနမိတယ္…
(၈.၁.၂၀၀၉)ေန႕မွာသၤခိ်ဳင္းမွာအုတ္ဂူသြင္းၿမဳပ္ႏွံမွာ…
(၈.၁.၂၀၀၉)မနက္မွာအိမ္မက္ထပ္မက္ပါတယ္…
သူ၀တ္ေနက်အၿဖဴေရာင္မွာအ၀ါကြက္ေသးအၤကီ်နဲ႕…
သူ၀တ္ေနက်အသားေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႕…
သူေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္…
မ်က္လံုးမပါဘူး…
တစ္ကုိယ္လံုးမီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြ…
မ်က္လံုးကအပိတ္ၾကီး…
ဘာမွကိုမပါတာ…
ပါးစပ္ဟၿပီးၾကည့္ေနတယ္…
အား…ဆိုၿပီးႏိုးလာတာေပါ့…
ေခၽြးေတြကိုရႊဲလို႕…
တိုက္ဆိုင္တာလား..တစ္ကယ္လားဆိုတာမသိေပမယ့္သူ႕ကို
အေခါင္းထဲထည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္က၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားနဲ႕ပံုစံကအိမ္မက္
ထဲ႕ကပံုစံနဲကအတူတူပဲဆိုတာအသုဘလိုက္ပို႕တဲ့အခ်ိန္မွာသိလိုက္ရတယ္…
အခ်ိန္ကေန႕လည္တစ္နာရီ…
တစ္ကယ္ပါ…
More than I can say ဆိုသလိုပဲ…
ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြဟာစကားလံုးေတြနဲ႕ေဖာ္ၿပလို႕မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္တင္းက်ပ္ဆုိ႕နစ္ေနတာ…
သူ႕ကိုအရမ္းႏွေၿမာတယ္…
အရမ္းလည္းသနားတယ္…
ေနာင္ဘ၀မွာဒီလိုအၿဖစ္မ်ိဳးမဆံုပါေစနဲ႕လို႕သူ႕ကိုဆုေတာင္းေပးရင္း
တစ္လမ္းလံုးအသံတိတ္၊ရင္ထဲမွာပဲမ်က္ရည္က်…
ဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္ေတာ့တာ…
ဘာမွကိုမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့တာပါ…

ဘ၀ခ်င္းၿခားေတာင္ခ်စ္မွာ

မွတ္မွတ္ရရတစ္လၿပည့္တဲ့ေန႕…
တစ္လၿပည့္တာကိုေမ့ေနတာ၊သတိမရဘူး…
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေန႕ခင္းတစ္နာရီေလာက္…
ၿမန္မာစာဆရာစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္…
အလြန္အလြန္ကိုအိပ္ငိုက္ေနတာကို
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကရုတ္တရက္လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ၿပီးဆတ္ကနဲလာႏိႈးတယ္…
ႏိုးသြားတာေပါ့…
ေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့သူတို႕မႏိႈးဘူးတဲ့…
ရိပ္မိလိုက္တယ္…
ေမးလိုက္ပါတယ္တစ္ခြန္းတည္း…
“ဒီေန႕ဘာေန႕လဲ”လို႕…
“နင္ေမ့ေနတာလား…ဒီေန႕က၈ရက္ေန႕ေလ…ဘာလို႕လဲ”ဆိုတဲ့အေၿဖၾကားလိုက္ရေတာ့သိလိုက္ပါတယ္…
ေအာ္…တစ္လၿပည့္ၿပီပဲ…
ေနာက္ပိုင္းေတြမွာအေဆာင္မွာတအားသရဲေၿခာက္လာေတာ့ၿမေက်ာက္ဆရာေတာ္ရဲ႕ပရိတ္ေရနဲ႕
တစ္ေဆာင္လံုးဖ်န္းလိုက္ေတာ့မွၿငိမ္သြားေတာ့တယ္………………………….

ငါတို႕ေ၀းသြားရင္..ၿပန္မဆံုၿဖစ္ၾကရင္..မင္းႏွလံုးသားမွာ..ငါအၿမဲတမ္းရွိပါေစ

ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းတစ္လပိုင္း၊၈ရက္ေန႕ဆိုအေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႕သူ႕ကုိအၿမဲတမ္းသတိရမိတယ္…
ေမ့ေနလည္းအေၾကာင္းတစ္ခုခုေပၚလားၿပီးတိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္မွတ္မိေနတာပါပဲ…
မွတ္မိတိုင္းရင္ကြဲနာက်ရပါတယ္…
မ်က္ရည္ေတာ့မက်ဘူး…
ဒါေပမယ့္ေလဟာနယ္ၿဖစ္ေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႕ပူေဆြးေနမိတာပါပဲ….i
သူကကိုသတိရတိုင္းေဇာေခၽြးၿပန္ၿပီးေၾကာက္ေနမိသလိုသူဆိုေနက်သီခ်င္းေလး
ကိုနားေထာင္ေနရင္းအတိတ္အေၾကာင္းေတြကိုေတြးၿပီးဘာမွကိုမေၿပာႏိုင္…
ထူးၿခားတာကသူ႕အသုဘခ်တဲ့ေန႕ကမက္တဲ့အိမ္မက္ကေနာက္ဆံုးၿဖစ္သလို၈ရက္ေန႕ေရာက္တိုင္းသူ႕
ကိုတိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္သတိရေနတတ္တာ…
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကကိုယ္ပထမဆံုးဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕က(၈.၁.၂၀၁၄)….
စဥ္းစားလို႕မရႏိုင္ေတာ့တာကိုမစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး…

ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ….
အၿဖဴေရာင္ေတြနဲ႕ခ်ည္ေႏွာင္မိခဲ့တဲ့သံေဃာဇဥ္…
ရင္ထဲကအမွတ္တရ…
ဘ၀အတြက္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း…

ဒီဇင္ဘာည…အၿဖဴေရာင္ၿမဴႏွင္းၾကားမွာ…
အတူဆံုေနၾက…ဒီလိုအခ်ိန္ေလးေရာက္လာ…
ဟိုအရင္က…အၿပာေရာင္အိမ္မက္ေလးကို…
ၿပန္လည္တမ္းတရင္းေၾကကြဲ…………………

Credit : New Myanmar News
ေအာင္ျမင့္ျမတ္