၂၁၏ခ်စ္ပံုျပင္

အခန္း(၁)

တည္ေနရာ။ ။ မစၥတာဂစ္တာကဖီး
(ညိဳေအာင္ ႏွင့္ စိမ္းလဲ့)
ညိဳ။ ။ "လဲ့ တိုက္ရမွာေနာ္ ... ေကာ္ဖီ"
လဲ့။ ။ "အင္းပါ"
ညိဳ။ ။ "ဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုက္ႏုိင္ ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးမွာေတာ့ ကိုယ္မတတ္ႏုိင္ဘူး"
လဲ့။ ။ "အဲဒါေတြ မႀကိဳက္တာပဲ ညိဳ။ ညိဳ စကားေျပာရင္ အေထ့အေငါ့ မပါလို႔ မၿပီးဘူးလား"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ့္စကားမွာ ဘာအေထ့အေငါ့ ပါလို႔လဲ"
လဲ့။ ။ "ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳး ဆိုတာေလ"
ညိဳ။ ။ "အင္းေလ၊ ေဈးႀကီးလို႔ ကိုယ္လက္လွမ္း မမီတာကို ေျပာတာပဲ"
လဲ့။ ။ "ခက္ပါလား ညိဳရယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ ႐ိုး႐ိုးမျမင္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ အေဘာင္အခတ္ေလးနဲ႔"
ညိဳ။ ။ "ေဘာင္မခတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီဆိုင္က ေဈးႀကီးတယ္လို႔ ႐ိုး႐ိုးေျပာတာပါ"
လဲ့။ ။ "ေကာင္းၿပီ လဲ့ ေမးမယ္။ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးမွာ ထိုင္ၾကတိုင္း ေငြဘယ္သူ ရွင္းသလဲ"
ညိဳ။ ။ "လဲ့ပဲ ရွင္းေနက်ေလ။ ဘာလဲ၊ အဲဒီအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတာလား"
လဲ့။ ။ "အဲဒါကိုက အရင္းခံစိတ္နဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေပၚေနတယ္"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ္က ဆင္းရဲပါတယ္ လဲ့"
လဲ့။ ။ "ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကိစၥဟာ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္နဲ႔ ဆိုင္လို႔လား"
ညိဳ။ ။ "ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ မိသားစု အတြက္ေတာ့ တစ္ေန႔စာ ဆန္ဖိုး ရပါတယ္"
လဲ့။ ။ "ဒီလိုဆို လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ေန႔ ငါးႀကိမ္ေလာက္ ထိုင္မယ့္အစား ဆန္ဝယ္ မသြားဘူးလား အိမ္အတြက္"
ညိဳ။ ။ "ဒါေတာ့ သက္သက္ ႏွိမ္တာပဲ။ ကိုယ္လည္း ရတန္သေလာက္ ရွာေနတာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး"
လဲ့။ ။ "ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေလးမ်ား အဆင္ေျပမလားလို႔ ဆိုပါေတာ့"
ညိဳ။ ။ "ဟုတ္တယ္။ ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ စီးပြားေရး စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့လည္း"
လဲ့။ ။ "ဒါဆို အခု လဲ့နဲ႔ ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္တာကေတာ့ အက်ိဳးမဲ့တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ညိဳ။ ။ "လဲ့လည္း ခနဲ႔တတ္သားပဲ"
လဲ့။ ။ "မခနဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ခ်စ္စကားေတြ ေျပာေနတာဟာ အက်ိဳးမရွိလို႔လား"
ညိဳ။ ။ "ဒါေပမဲ့ လဲ့ေျပာတဲ့ ခ်စ္စကားေတြမွာ ေငြေၾကးကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥ မပါရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူး"
လဲ့။ ။ "အခ်စ္ကိစၥကို ေငြနဲ႔ တိုင္းေနတာမဟုတ္ဘူး ညိဳ။ ခု လဲ့တို႔ဟာ ခ်စ္႐ုံနဲ႔ မၿပီးဘူး။ လက္ထပ္ၾကမွာ။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးက ေငြေၾကး လိုအပ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ"
ညိဳ။ ။ "လဲ့လို လက္ရွိ အရာရွိသမီး အေနအထားမ်ိဳးေတာ့ မထားႏုိင္ေသးဘူး ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္"
လဲ့။ ။ "ႀကိဳးစားပါ့မယ္အထိ မေျပာပါနဲ႔ ညိဳ၊ ႀကိဳးစာေနတယ္ ဆို႐ုံေလးနဲ႔ လဲ့ ေက်နပ္ပါတယ္’
ညိဳ။ ။ "ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးစား႐ုံနဲ႔မွ လဲ့ရဲ႕ အေျခအေနကို ပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ"
လဲ့။ ။ "ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ ညိဳေျပာတဲ့ ေလသံက ႀကိဳးစားျပမယ္လို႔ ေျပာသလိုပဲ။ မခံခ်င္လို႔ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ့္သေဘာ ေပၚလြင္ေနတယ္"
ညိဳ။ ။ "ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္မခံခ်င္ဘူး။ လဲ့မိဘေတြက ကိုယ့္ကို ေျပာခဲ့သားပဲ။ တို႔သမီးကို ဒီထက္ေတာ့ မနိမ့္ပါးေစခ်င္ဘူးတဲ့"
လဲ့။ ။ "အဲဒါ မိဘေတြမွာ အျပစ္လား။ တကယ္လို႔ လဲ့မိဘေတြဟာ စာေရးစာခ်ီ ဆိုရင္လည္း အဲဒီ အဆင့္ေတာ့ ထားႏုိင္ဖို႔ ေျပာရမွာပါပဲ"
ညိဳ။ ။ "ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္ဟာ စာေရးစာခ်ီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးလို႔"
လဲ့။ ။ "ဘယ္လိုလဲ ညိဳ၊ ေငါ့လို႔ဝေတာ့ အားငယ္ျပန္ၿပီလား"
ညိဳ။ ။ "တစ္သက္လုံး အားမငယ္ဘူး။ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီ မဟုတ္လား"
လဲ့။ ။ "တစ္ခုခုကို တစ္သမတ္တည္း ႀကိဳးစားတာ ေကာင္းပါတယ္ ညိဳ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပမေျပ စဥ္းစားသင့္တယ္"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ္ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ အဲဒီ အလုပ္ရမွ လဲ့ကို ခုထက္ပိုၿပီး တန္းေစ့ထားႏုိင္မယ္လို႔"
လဲ့။ ။ "ေဖေဖတို႔ကို စိတ္ဆိုးတိုင္း ညိဳ ထင္ရာ မေျပာနဲ႔။ လဲ့ ေျပာေနတာက အဲဒီ အလုပ္မွ မဟုတ္ဘူး။ သင့္ရာတစ္ခုခု လုပ္ရင္း ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အားမာန္ကို ျပႏုိင္ရင္ ေဖေဖတို႔ကို လဲ့ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ ရတာေပါ့"
ညိဳ။ ။ "တစ္ခါလာလည္း ေဖေဖတို႔၊ ႏွစ္ခါလာလည္း ေမေမ့သေဘာနဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီအခ်ိန္မွာ မိဘနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ေမ့ေနၿပီလား"
လဲ့။ ။ "တိုက္႐ိုက္မဆိုင္ေပမယ့္ လဲ့က ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးပါ။ လဲ့ရဲ႕အခ်စ္ကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"
ညိဳ။ ။ "ေပါ့တန္တယ္၊ ေလးနက္တယ္ဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ဆိုင္သလား"
လဲ့။ ။ "အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ေတာ့ ဆိုင္တယ္ ညိဳ’
ညိဳ။ ။ "ဒါဆို လက္မထပ္ဘဲေနၾက႐ုံေပါ့"
လဲ့။ ။ "ဘာလဲ အတူေနခ်စ္သူလား။ လဲ့ဟာ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ မိန္းကေလး မဟုတ္ဘူး"
ညိဳ။ ။ "လဲ့ကို ဒီေလာက္ထိ မေျပာရဲပါဘူး။ ေမာ္ဒန္ဘဝ"
လဲ့။ ။ "ဘာေမာ္ဒန္လဲ။ ဘုရားေပၚကို ေရကူးဝတ္စုံနဲ႔ တက္ခိုင္းမလို႔လား"
ညိဳ။ ။ "မႏႈိင္းေကာင္းႏႈိင္းေကာင္း လဲ့ရယ္။ ကိုယ္ေျပာတာက ခ်စ္႐ုံ ခ်စ္ေနၾကဖို႔ပါ"
လဲ့။ ။ "အိုးအိမ္ထူေထာင္ဖို႔ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ ဘူးလား"
ညိဳ။ ။ "ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳးစားေနတယ္ ေျပာပါေရာ"
လဲ့။ ။ "ညိဳ စကားေတြက ပ္ေနၿပီ။ လဲ့ ရွင္းရွင္းပဲေမးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရမွာလဲ’
ညိဳ။ ။ "အေျခအေနအရပဲ လဲ့"
လဲ့။ ။ "ဘာအေျခအေနလဲ။ စီးပြားေရး အေျခအေနလား၊ ပညာေရး အေျခအေနလား"
ညိဳ။ ။ "ႏွစ္ခုစလုံးပဲ လဲ့"
လဲ့။ ။ "ပညာေရး အေျခအေနကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘြဲ႕ရဖို႔ အလြန္ဆုံးေစာင့္ရ ေလးႏွစ္ေပါ့။ စီးပြားေရး အေျခအေနက"
ညိဳ။ ။ "ဘာေၾကာင့္ ေလာေနတာလဲ လဲ့။ အခု ေရတြင္းတူး အခု ေရၾကည္ ေသာက္ခ်င္ လို႔လား"
လဲ့။ ။ "ေရၾကည္ ရမရ သိဖို႔လိုတယ္"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ္က ေရတြင္းတူးသမား မဟုတ္ဘူး"
လဲ့။ ။ "စကားကို ကပ္ဖဲ့မေျပာနဲ႔ ညိဳ။ ဒီကေန႔ဟာ အရာရာမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ တတ္သိေနရမယ္"
ညိဳ။ ။ "ေကာင္းၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တစ္ခုခု အျမန္လုပ္မယ္။ လဲ့ လက္ခံမလား"
လဲ့။ ။ "ေတြ႕ကရာ လုပ္လို႔ေတာ့ ရမလား ညိဳ"
ညိဳ။ ။ "ဒါေၾကာင့္ လဲ့ကို ေဖာက္ျပန္တဲ့ သမီးပ်ိဳလို႔ ေျပာတာေပါ့"
လဲ့။ ။ "ေဖေဖတို႔ကို ဆြဲမထည့္နဲ႔။ ေဖေဖတို႔ဟာ သာမန္အရာရွိပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခုေခတ္မွာ ေဖာက္ျပန္တာေတြ တိုးတက္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ႐ိုးသားမႈပဲ လိုတယ္"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ္က မ႐ိုးသားဘူးလား။ ဆင္းရဲေပမယ့္ ႐ိုးသားပါတယ္ လဲ့"
လဲ့။ ။ "လူဆင္းရဲတိုင္းလည္း မ႐ုိးသားပါဘူး။ လူခ်မ္းသာတိုင္းလည္း မေကာက္က်စ္ပါဘူး။ လဲ့တို႔လို သာမန္လူေတြဟာလည္း ႐ိုးသားပါတယ္လို႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး"
ညိဳ။ ။ "ဒါဆို ႐ိုးသားတဲ့လူ ေလာကမွာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့"
လဲ့။ ။ "ဒါေပမဲ့ အဲဒီ လူသုံးမ်ိဳးစလုံးမွာ ႐ိုးသားတဲ့လူေတြ ရွိၾကပါတယ္လို႔ ေျပာတာပါ"
ညိဳ။ ။ "ကိုယ္က ႐ိုးသားပါတယ္၊ ႀကိဳးစားပါတယ္ လဲ့"
လဲ့။ ။ "ခက္တာက မတိုးပြားတာပဲ ညိဳ"
ညိဳ။ ။ "ဘာလဲ လဲ့တို႔နဲ႔ တန္းတူေလာက္ တိုးပြားမွ လက္ထပ္မွာတဲ့လား လဲ့"
လဲ့။ ။ "႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာရရင္ လဲ့ကို ေရွ႕က ဦးေဆာင္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ညိဳ႕ကို မွီခိုခ်င္ေနတယ္ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ လဲ့ကလည္း ႀကိဳးစားေနမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆိုတာ သိပါ"
ညိဳ။ ။ "ျပန္ၾကစို႔ လဲ့"
လဲ့။ ။ "ခဏခဏလည္း မေတြ႕ပါရေစနဲ႔ ညိဳ"

++++++++++

အခန္း(၂)

တည္ေနရာ။ ။ ဆာကူရာေမွ်ာ္စင္ အေပၚဆုံးထပ္ ေကာ္ဖီဆိုင္
(ကိုစံလြင္ ႏွင့္ စိမ္းလဲ့)
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ျပဳစုပါရေစေနာ္’
လဲ့။ ။ "ဟင္း ဟင္း ကြၽန္မလည္း မတတ္ႏုိင္ပါဘူးရွင္"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေျပာတာပါဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မကလည္း မေထ့တတ္ မေငါ့တတ္ပါဘူးရွင္"
စံ။ ။ "မလဲ့ စိတ္ထားကို ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္ဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "အရမ္းႀကီးလည္း အထင္မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔ဦးရွင္။ ကြၽန္မလည္း သာမန္ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ခါတေလလည္း ဘဝင္ျမင့္တတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ သိမ္ငယ္တတ္တယ္"
စံ။ ။ "ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္တာကို ႐ုိ႐ုိက်ိဳးက်ိဳး ဆက္ဆံတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါတယ္"
လဲ့။ ။ "ကိုစံလြင္က အေကာင္းျမင္တတ္တယ္ေနာ္’
စံ။ ။ "ေနရာတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မမို႔လို႔ အေကာင္းျမင္ေပးတာလား"
စံ။ ။ "ဟဲ ဟဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က မလဲ့ကို ..."
လဲ့။ ။ "ရွင့္စိတ္ထဲမွာ အပိုင္တြက္ထားၿပီလားဟင္"
စံ။ ။ "ဟာ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ခုကိစၥက လူႀကီးခ်င္း နားေဖာက္ထား႐ုံ ရွိပါေသးတယ္"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မ မိဘဘက္ကေတာ့ သေဘာတူတဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ေနာ္"
စံ။ ။ "ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာ ေလာႀကီးသြားတာပါ။ ေဆာရီးပါ"
လဲ့။ ။ "ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ခုလို ကိုစံလြင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္မဘက္ကပါ မဲရေနၿပီလို႔ မထင္မိဘူးလား"
စံ။ ။ "မထင္မိတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ မထင္ရဲတာပါ"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလို႔လား"
စံ။ ။ "မဟုတ္ပါဘူး။ ေလးစားမိတာပါ"
လဲ့။ ။ "ဒါေတာ့ ကြၽန္မ ေက်နပ္တယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေလးစားရ ေကာင္းမွန္းသိလို႔"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တေလးတစား ဆက္ဆံတတ္ပါတယ္"
လဲ့။ ။ "ကိုစံလြင္ရဲ႕ အလုပ္သမားေတြကိုေရာ"
စံ။ ။ "ခက္သားလားဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕က ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံရင္ ေရာင့္တက္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ခါတေလ ေအာ္ရေငါက္ရတယ္"
လဲ့။ ။ "အဲ ေျပာထားရဦးမယ္။ ကြၽန္မက ေအာ္တာေငါက္တာ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္"
စံ။ ။ "ဟာ ဒါေတာ့ စိတ္ခ်ပါ"
လဲ့။ ။ "အရမ္း ကတိမေပးနဲ႔ေလ။ ခုဟာက ႏွစ္ဦးသား ေဆြးေႏြးေနတုန္း ကာလေလ။ မေတာ္တဆ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သြားမွ ဪ ... ေယာင္လို႔ေယာင္လို႔"
စံ။ ။ "ဟဲ ဟဲ၊ ခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးေနၾကတာလည္း အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥ မဟုတ္ဘူးလားဗ်။ ဘာေၾကာင့္ ေယာင္လို႔ေတြ ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲ’
လဲ့။ ။ "ဟုတ္တယ္ေလ။ ေသမွ မေသခ်ာေသးတာ"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ခုလို ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးရင္း၊ ကန္ေတာ့ေနာ္။ တစ္ေယာက္သေဘာ တစ္ေယာက္ ညႇိၾကရင္း အေျဖထြက္လာမလား လို႔ပါ"
လဲ့။ ။ "အေျဖက No ဆိုရင္ေရာရွင္"
စံ။ ။ "ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ Yes ပါပဲ"
လဲ့။ ။ "ေသခ်ာရဲ႕လားရွင္။ ေတာ္ေနက်မွ ရွင္မႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူေတြ ကြၽန္မမွာ ရွိေနရင္။ ဥပမာ- ကြၽန္မက ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္တာမ်ိဳး"
စံ။ ။ "ခြင့္လႊတ္သင့္ရင္ ခြင့္လႊတ္ရမွာေပါ့ေလ"
လဲ့။ ။ "ေနာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ရင္ေရာ"
စံ။ ။ "နားရင္း႐ုိက္႐ုံေပါ့။ ဟား ဟား ဟား"
လဲ့။ ။ "စကား စကား ေျပာဖန္မ်ား စကားထဲက ဇာတိျပတဲ့ေနာ္"
စံ။ ။ "ရယ္စရာ ေျပာတာပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ။ ေခတ္ပညာတတ္ လူယဥ္ေက်း တစ္ေယာက္ပါ။ မိန္းမ႐ုိက္တာ ကြၽန္ေတာ္ မေထာက္ခံပါဘူး"
လဲ့။ ။ "ဘာရယ္ မိန္းမ ဟုတ္လား"
စံ။ ။ "ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာ့ မလဲ့က အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္လား"
လဲ့။ ။ "ကိုစံလြင္က စကားတတ္သားပဲ။ ပညာတတ္ႀကီးမို႔ ထင္ပါရဲ႕"
စံ။ ။ "မလဲ့လည္း ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ ပါပဲေလ"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မဘြဲ႕က ႐ုိး႐ုိးဘြဲ႕ပါ။ ကိုစံလြင္လို ႏုိင္ငံျခားက ယူလာတဲ့ ဘြဲ႕မွ မဟုတ္တာ"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ကေတာ့ ဘြဲ႕ဆိုတာ ပညတ္ပါ။ တကယ္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္အဆင့္အတန္းကသာ ပညာပါ"
လဲ့။ ။ "ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာကို အမ်ားႀကီး သင္ခ်င္ေသးတာ"
စံ။ ။ "ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဆက္သင္ခြင့္၊ အဲေလ ဆက္သင္ခ်င္ သင္ေပါ့ဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ရွင့္။ ကြၽန္မက မေတာ္တဆေပါ့ရွင္။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ လက္ရွိ ကြၽန္မလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကေလးကိုလည္း ဆက္လုပ္ခ်င္တာ"
စံ။ ။ "လုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိန္းမသားေတြ အလုပ္လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာတူတယ္။ ဣေႁႏၵတစ္ပါးလို႔ ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကုမၸဏီမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္"
လဲ့။ ။ "အို ... ကြၽန္မက ရွင္တို႔ ကုမၸဏီမွာေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးေနာ္။ ကြၽန္မက ကိုယ္ရထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္တာ"
စံ။ ။ "သေဘာပါပဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ မလဲ့လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုမၸဏီလည္း အဆက္အဆံ ရွိပါတယ္"
လဲ့။ ။ "အဲဒါကိုလည္း စိုးရိမ္မိတယ္ရွင့္။ ကိုစံလြင္တို႔ ကုမၸဏီႀကီးက ႀကီးမားတယ္ေလ"
စံ။ ။ "ဟာ အဲသလို လက္ဝါးႀကီးအုပ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္တတ္ပါဘူး"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မကေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြဟာ ပိုၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္ ထင္တာပဲ"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ႐ုိး႐ုိးေျပာမယ္ေနာ္။ မခ်မ္းသာခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူရွိမွာလဲဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "ပိုမခ်မ္းသာခ်င္တဲ့ သူေတြေတာ့ ရွိတယ္ရွင့္"
စံ။ ။ "မလဲ့ရယ္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအေၾကာင္း မလဲ့ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးသားပါ"
လဲ့။ ။ "ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ မ်ိဳးနဲ႔႐ုိးနဲ႔ ခ်မ္းသာခဲ့တယ္။ လက္ရွိလည္း ခ်မ္းသာေနတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္တဲ့ ကိုစံလြင္က အေမြ အကုန္လုံးရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ..."
စံ။ ။ "ကိုင္းဗ်ာ။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ဒီ့ထက္ခ်မ္းသာဖို႔ လိုေသးလား"
လဲ့။ ။ "ထားပါေတာ့ေလ။ ကိုစံလြင္က ဒီ့ထက္ မခ်မ္းသာခ်င္ေတာ့ဘူးပဲ။ အင္း ကြၽန္မကေတာ့ လက္ရွိကြၽန္မရဲ႕ အေျခအေနထက္ ပိုမခ်မ္းသာခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ"
စံ။ ။ "ဒါကေတာ့ဗ်ာ။ လင္နဲ႔မယား ျဖစ္လာရင္ ... အဲေလ ေဆာရီးေနာ္။ ဥစၥာပစၥည္း ဆိုတာ ႏွစ္ဦးပိုင္ပဲေပါ့"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မကေတာ့ မမက္႐ုိး အမွန္ပဲ။ လက္ရွိ ေနႏုိင္၊ စားႏုိင္၊ လႉႏုိင္တဲ့ဘဝကိုပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္"
စံ။ ။ "ဒါဆို ခုႏွယ္ ... မလဲ့ သိန္းငါးရာဆု ေပါက္ရင္ေကာ’
လဲ့။ ။ "ဒါက ကြၽန္မပိုက္ဆံေလ"
စံ။ ။ "ကဲပါဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္က်လို႔ သားသမီးေတြ ..."
လဲ့။ ။ "ကိုစံလြင္ စကားၾကည့္ေျပာပါေနာ္"
စံ။ ။ "ေဆာရီးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ တရားသေဘာကို ေျပာမိတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ ေရွ႕ေရးကိုေတာ့ ေတြးသင့္ပါတယ္"
လဲ့။ ။ "ဒီမွာကိုစံလြင္ အခု ရွင္ခ်မ္းသာသမွ်ေတြေရာ ျမဲမယ္ ထင္သလား"
စံ။ ။ "စီးပြားဥစၥာေတြက ျမဲသည့္တိုင္ေအာင္ အခု မလဲ့နဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး အျပန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ေသခ်င္ေသသြားႏုိင္တာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္"
လဲ့။ ။ "အို ... ရွင္၊ နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ"
စံ။ ။ "ဟာ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။ မလဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူတတ္သားပဲ"
လဲ့။ ။ "ဟာ ဒါကေတာ့ မိတ္ေဆြလို ေျပာတာပါ"
စံ။ ။ "ေကာင္းၿပီဗ်ာ။ ဒါျဖင့္ ေဟာဟိုစားပြဲက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုေရာ မလဲ့ စိတ္ပူေပးႏုိင္မလား"
လဲ့။ ။ "အဓိပၸါယ္ မရွိတာရွင္။ လူတိုင္းအတြက္ စိတ္ပူေနရရင္ ခက္ခက္ရခ်ည့္"
စံ။ ။ "ဒါပါပဲဗ်ာ။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဥစၥာဓနတို႔၊ ပညာေရးတို႔၊ အိမ္ေထာင္ေရးတို႔ ဆိုတာ သခၤါရေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ေမတၱာတရားကသာ ထာဝရပါ"
လဲ့။ ။ "ေအာင္မယ္။ စိတ္ပူမိတာေလးနဲ႔တင္ ေမတၱာျဖစ္ေရာတဲ့လား"
စံ။ ။ "ခု ေဆြးေႏြးေနၾကတာ အိမ္ေထာင္ေရးပါဗ်ာ။ ေမတၱာတရားက အေျခခံပါတယ္"
လဲ့။ ။ "ေမတၱာကေတာ့ လူတိုင္းအေပၚ ထားႏုိင္ပါရဲ႕ရွင္"
စံ။ ။ "ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ အခ်စ္ ဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "အို ကြၽန္မက ခ်စ္တယ္လို႔လည္း မေျပာဖူးပါလား"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လူႀကီးေတြ မိတ္ဆက္ေပးကတည္းက ခ်စ္ ခ်စ္ ... အဲ"
လဲ့။ ။ "ေျပာႏုိင္ပါတယ္ရွင္။ ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာထားပါမယ္။ ကြၽန္မမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္"
စံ။ ။ "ဗ်ာ"
လဲ့။ ။ "အံ့ဩသြားတာလား။ စိတ္ညစ္သြားတာလားရွင္’
စံ။ ။ "႐ုိး႐ုိးေျပာရရင္ မနာလိုျဖစ္သြားတာဗ်"
လဲ့။ ။ "အလို ကြၽန္မက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို လက္ခံထားတာမွ မဟုတ္တာ။ ကိုစံလြင္ကို ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေ႐ြး မေ႐ြး စဥ္းစားေနတုန္းပါ"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဦးသြားသူ ရွိေနလို႔ မနာလိုဘူးလို႔ ေျပာတာပါ"
လဲ့။ ။ "ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လက္ထပ္မယ္လို႔ မေျပာခဲ့ေသးပါဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ ငါးရံ႕ႏွစ္ေကာင္ ဖမ္းတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူးေနာ္"
စံ။ ။ "သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ခ်စ္တာနဲ႔ လက္ထပ္တာ တျခားစီဆိုတာ လက္ခံပါတယ္"
လဲ့။ ။ "အို ကြၽန္မက မခ်စ္ဘဲနဲ႔လည္း လက္မထပ္ခ်င္ဘူးေလ။ ခုဟာက မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ ထည့္ၿပီး စဥ္းစားေပးေနတာပါ"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ေမတၱာတုံ႔ျပန္လို႔ မရဘူးလား"
လဲ့။ ။ "ေမတၱာထားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလို ေငြေၾကးဥစၥာေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီပဲဗ်ာ။ အဲဒါေတြက ပညတ္ေတြပါလို႔"
လဲ့။ ။ "လိုေတာ့ လိုအပ္တယ္လို႔ေတာ့ ရွင္ထင္တယ္ မွတ္လား"
စံ။ ။ "ဒီေန႔ တစ္ကမၻာလုံးက စီးပြားေရးကို အဓိက ထားေနၾကပါတယ္။ မလဲ့ရယ္"
လဲ့။ ။ "ခက္တာက အဲဒီ အယူအဆကို ကြၽန္မက လက္မခံႏုိင္တာပါပဲ"
စံ။ ။ "ခက္ပါလား မလဲ့ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာတယ္။ ပညာေတြ တတ္တယ္။ ႐ုိး႐ုိးသားသားပဲ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရည္းစားေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး"
လဲ့။ ။ "အဲဒီေလာက္ ျပည့္စုံေနေတာ့လည္း ေၾကာက္တယ္ရွင့္"
စံ။ ။ "ဘဝေပး ကံေကာင္းသူလို႔ပဲ သေဘာထားလို႔ မရဘူးလား"
လဲ့။ ။ "ေနာ့ ေစာေစာကေျပာေတာ့ ဥစၥာပစၥည္းဆိုတာ ပညတ္ဆို မျမဲပါဘူးဆို"
စံ။ ။ "ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ မြဲခ်င္ရင္ မြဲသြားမယ္။ အဲဒီအခါ လက္တြဲႏုိင္မႏုိင္ ဆိုတာ မလဲ့ စဥ္းစားရမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ မလဲ့ ဘယ္အေျခအေန ေရာက္ေရာက္ လက္ထပ္မွာပါ။ ခ်စ္ ... အဲ ... ခ်စ္မွာပါ"
လဲ့။ ။ "ေျပာၾကတာပါပဲေလ။ ေျပာအားလည္း ရွိတာကိုး"
စံ။ ။ "ခက္ပါလား မလဲ့ရယ္။ တစ္ခါလာလည္း စီးပြားဥစၥာ၊ တစ္ခါလာလည္း ဒီဘြဲ႕ေတြ ဂုဏ္ထူးေတြ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မလဲ့ကို မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး"
လဲ့။ ။ "ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မေတာင္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ေနတယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ဘူး"
စံ။ ။ "ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းပဲ ေမးမယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ရွိသမွ်ေတြ စြန႔္ၿပီး မလဲ့နဲ႔ တစ္တန္းတည္း ေနျပရမလား"
လဲ့။ ။ "ဒါ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏုိင္တာ"
စံ။ ။ "ကဲဗ်ာ ဒါဆို မလဲ့က ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ"
လဲ့။ ။ "ေဟာ ေျပာရင္းက ေဒါသသံ ပါလာၿပီ"
စံ။ ။ "ခက္ပါလား မလဲ့ရယ္"
လဲ့။ ။ "အခ်စ္ေရး ဆိုတာ ခက္မွာပါပဲ ကိုစံလြင္ရယ္"
စံ။ ။ "ကဲပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အစည္းအေဝး ရွိေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့"
လဲ့။ ။ "ေကာင္းပါၿပီရွင္။ ကိုစံလြင့္အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးတာကိုး"
စံ။ ။ "ဟူး ..."

+++++

အခန္း(၃)

တည္ေနရာ။ ။လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္
(ညိဳေအာင္တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးျဖင့္ ေျပာဆိုေန)
ညိဳ။ ။ "ငါဆင္းရဲေနတာကပဲ အျပစ္တစ္ခုျဖစ္ေနၿပီလား"
တည္ေနရာ။ ။ မစၥတာဂစ္တာကေဖး
(စိမ္းလဲ့တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးျဖင့္ စကားေျပာေန)
လဲ့။ ။ "ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာနဲ႔ ႐ုိးသားမႈ ဆိုင္သလား"
တည္ေနရာ။ ။ ဆာကူရာအေပၚဆုံးထပ္ ကေဖး
(ကိုစံလြင္ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးျဖင့္ စကားေျပာေန)
စံ။ ။ "အင္း ငါခ်မ္းသာမိလို႔ အခ်စ္ကို မရေတာ့ဘူးလား"
[မွတ္ခ်က္-
ဤဝတၱဳေရးဟန္မွာ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၇၄ က ရႈမဝ မဂၢဇင္းတြင္ ‘စေနခ်စ္သူ’ ဟူ၍ စကားေျပာဟန္ျဖင့္ ေရးဖူးပါသည္။]

- သုေမာင္ -
[ ကိုစံလြင္ - မေစာ ဝတၳဳတုိမ်ား စာအုပ္မွ ]
Credit: Wun Zinn

ကြ်န္ေတာ္သိ၊ကြ်န္ေတာ္တတ္၍ ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ်ကို စာဖတ္သူမ်ားျပန္လည္ေလ့လာမိေစရန္ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ မူရင္းေရးသားသူမ်ားကို အထူးေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths) Ph-09256480246