ပညာဆိုတာထမင္းစားဖို႕သင္တာမဟုတ္ဘူး

Kutztown University of Pennsylvania ၏စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ ကိုလွေရႊကို ေတြ႕ျမင္ရပံု

ဒီေခါင္းစဥ္ကေလးက စာဖတ္သူကို အေတာ္ေလး စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္စိမ္းတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပညာသည္သာ ဘ၀ရဲ႕ထြက္ေပါက္။ ပညာမရွိသူ၏ ၀န္ထမ္း။ မယားေကြၽးမႈ သားေကြၽးမႈ တစ္ခုပညာကုိယ္စီပါ စတဲ့စကားေတြနဲ႔ တစ္သက္လံုး လက္ပြန္းတတီး ယဥ္ပါးလာသူမို႕ ဒီေခါင္းစဥ္က ထူးတင္မက ဆန္းလုိ႔ေနေလရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မရင္းႏွီးတဲ့ ၀န္းက်င္တစ္ခုမွာ ပညာဆိုတာထမင္းစားဖို႔၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ ေလ့လာေနၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနၾကလို႔သာျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္ေလ။

တစ္ခါက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စစ္ကိုင္းေဆာင္မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္မင္မင္မင္ေနခဲ့ဖူးသူ ကိုလွေရႊက ေျပာလာတာဆိုေတာ့ စကားလံုးကစိမ္းေပမယ့္ အသိသစ္အျမင္သစ္တစ္ခုေတာ့ ရမွာပဲေလဆိုၿပီး အလင္းျပပါဦးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းဆိုလိုက္တဲ့အခါ သူက “ပညာဆိုတာ ထမင္းစားဖို႔ သင္တာမဟုတ္ဘူး၊ အသိပညာေတြတိုးဖို႔သင္တာ။ ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာေနတာက တစ္ခုခုရရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မဟာတန္ဖိုးပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ လုပ္ငန္းအေသးစားတစ္ခု တည္ေထာင္ထားတယ္။ ပညာနဲ႔ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို ခြဲထားတယ္။ အခုကြၽန္ေတာ္ English Literature ကိုေလ့လာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသက္က ၄၅ ႏွစ္။ ပါေမာကၡေတြက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ငယ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရာရာဟာအသစ္ပဲဗ်” လို႔ဆိုလိုက္ေတာ့မွ နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔၀န္းက်င္မွာက ‘၀ိဇၨာသိပၸ၊ လူ႔ကိစၥကို၊ ငယ္ကမသင္ ေပ်ာ္ပါးလြင္မူ’ ဆိုတဲ့ကိုးခန္းပ်ဳိ႕လာ ရွင္မဟာရ႒သာရ ဆံုးမစာကိုသာ အဓိကထား ေျပာဆိုသင္ျပေနၾကတာမုိ႔လား။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က သူသိခ်င္တာကို ေအာင့္အည္းမထားဘဲ-

“မင္းေျပာတာေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ငါေတာ့သေဘာေပါက္ခ်င္သလုိလိုေတာ့ ရွိေပမယ့္ နည္းနည္းပိုရွင္းေအာင္ ေျပာျပပါဦးေလ။ မင္းရဲ႕အျမင္သစ္ကို ငါလည္းသူမ်ားေတြကို ျပန္ေျပာျပရတာေပါ့”

အခုအေမရိကားက ကြၽန္ေတာ္တက္ေနတဲ့ English Literature အတန္းကို ဓာတုအင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ အႏုျမဴသိပၸံဘြဲ႕လြန္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕လြန္က လူေတြလာသင္ၾကတယ္။ လူ႔ဘ၀ဒႆနကို စာေပ႐ႈေထာင့္ကေန ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတို႔မသိခဲ့တဲ့ အသိတရားေတြကို စာေပကေန ေလ့လာၾက ေျပာၾကဆိုၾကတာဗ်။ တကယ္ကို တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္တုန္းက သမိုင္း၊ ျမန္မာစာယူတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ သုံးစားလို႔မရတဲ့သူ၊ လူရာမသြင္းခ်င္ၾကဘူးေပါ့။ အေမရိကားမွာေတာ့ English Literature ဆိုတာပညာတတ္ႀကီးေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးကို ေလ့လာသူေရာ၊ ဒႆနပညာကို ေလ့လာေနသူေရာ သင္ယူၾကတဲ့ ပညာရပ္ႀကီးပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ့ဗ်ာ”

သူ႔စကားကိုနားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က တကၠသိုလ္ပညာေရးနဲ႔ေတာ့ မဆီရယ္တဲ့မွ အိုမဆိုင္ေလာက္ေအာင္ ျခားနားလွတဲ့ စာသင္ခန္းႀကီးကို စိတ္ထဲမွာ ကြင္းကနဲ သူျမင္ေယာင္လာမိေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုအေတြးစအမွ်င္တန္းလာစဥ္မွာ ကိုလွေရႊက ခုလိုဆက္ေျပာျပန္တယ္။ 

ဒီလိုေျပာလိုက္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ကပညာေရးကို မေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ ခ်ိဳးႏွိမ္ေျပာေနတယ္ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ ျမန္မာျပည္က ပညာေရး ဘယ္ေလာက္ပဲနိမ့္က်ပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ တန္ဖိုးႀကီးမားပါတယ္။ မဟာတန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို ထိပ္တန္းေနရာကို၀င္ႏိုင္တဲ့အထိ ေျခဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္အဲဒါေတြကို မုန္းတီးလာတယ္၊ စိတ္ပ်က္သြားတယ္၊ စက္ဆုပ္သြားတယ္။ အဲလိုစိတ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ဖို႔ လမ္းခင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္ဗ်။ အစ္ကုိ႔ရဲ႕ အျမင့္ပ်ံငွက္မ်ား ကဗ်ာကေတာ့ က်ေနာ္ရင္၀ယ္သိမ္းထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ရခိုင္ဆိုတဲ့အေတြး၊ အ၀ျပင္ဆိုတဲ့ရြာမွာ ေမြးခဲ့တယ္ဆိုတာရယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔  ျပန္ကိုျပန္မယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးေနသလို ခံစားမိတယ္”

သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ပင္ဆီေဗးနီးယားျပည္နယ္က Kutztown University of Pennsylvania တကၠသုိလ္မွာ အဂၤလိပ္စာေပကို ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေလ။ အရင္ကသူဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သမိုင္းအဓိကနဲ႔ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမကိုထြက္လာၿပီး စစ္အာဏာရွင္ျပဳတ္က်ေရးအတြက္ ဆက္လက္ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိသားစုအနာဂတ္အတြက္ပဲ ထင္ပါရဲ့။ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုးရဲ႕ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အစီအစဥ္နဲ႕ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒုကၡသည္နဲ႔လာၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဗဟုသုတရဖြယ္ ေျပာျပပါေသးတယ္။

“ဒုကၡသည္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ အကုန္လုံးတန္းတူ ထားလိုက္တာနဲ႔စာရင္ ဒုကၡသည္ေတြကို ခြဲလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ အခ်ဳိ႕ဒုကၡသည္ေတြက နယ္စပ္တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ စစ္အစိုးရေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ဒီလူေတြက စာမတတ္ေပမတတ္။ ဒါေပမဲ့သူတို႔က အေမရိကားေရာက္ေတာ့ ငါးႏွစ္အတြင္း အိမ္၀ယ္ႏိုင္တယ္။ ေငြေတြစုၿပီး နယ္စပ္ကမိသားစုဆီကို ေငြပို႔ႏိုင္တယ္။ သူတို႔လုပ္အားေၾကာင့္ ကုမၸဏီေတြက ကားအသစ္ဆိုလည္း ၀ယ္ဖို႔ေငြေခ်းေပးတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကာယလုပ္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အေမရိကားရဲ႕ လူလတ္တန္းအဆင့္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လူလည္ဒုကၡသည္ေတြ၊ ျမန္မာျပည္မွာေနကတည္းက ေငြတတ္ႏိုင္တယ္။ ဒုကၡသည္လည္း ေငြေပးၿပီး ျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္က လူလည္စိတ္ကလည္းမေပ်ာက္၊ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လည္ခဲ့ပတ္ခဲ့တဲ့ လူလည္ပညာကလည္း သုံးလို႔မရ။ သူတို႔ကက်ေတာ့ ပညာလည္းမသင္ခ်င္၊ အလုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔အစိုးရေပးတဲ့ တိုက္ခန္းမွာေနတယ္။ အစိုးရေပးတဲ့အစာကိုစားတယ္။ အဲလိုေနရာမွာေနရင္း သားသမီးလည္း လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ လမ္းကေပ်ာက္ၿပီး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ျမန္မာျပည္ဖြားေတြလည္းရွိတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳးေတြေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေက်ာင္းအဆင့္က ေတာ္ေတာ္နိမ့္တယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဒုကၡသည္ေတာ့ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ခံခ်င္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာေနကတည္းက စစ္အစိုးရကို မေၾကာက္၊ ေတာ္လွန္တယ္၊ ပုန္ကန္တယ္၊ ေထာင္က်တယ္။ ေတာခိုတယ္။ ပညာလည္းအထိုက္အေလ်ာက္ပါၿပီး ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ အေမရိကားဆုိတာ နတ္ျပည္ပဲ။ ႀကိဳးစားတယ္။ ပညာသင္တယ္၊ အလုပ္လုပ္တယ္။ ထိုးထြင္းဥာဏ္ရွိတယ္၊ ငါးႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ အေမရိကားရဲ႕ လူလတ္တန္းအဆင့္ကို ၀င္ႏိုင္တယ္။ ပညာတတ္လာတယ္၊ တစ္ႏွစ္၀င္ေငြ သိန္းကဏန္းရွိလာတယ္။ ဒါကလူတန္းစားတမ်ဳိးေပါ့” လုိ႔ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္ဖြားေတြရဲ႕သ႐ုပ္ကို သံုးမ်ိဳးသံုးစားခြဲျပခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအုပ္စု၀င္ေပါ့။ တစ္စစီစုတ္ျပတ္ၿပီး အမိႏိုင္ငံအေပၚ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ သူကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အနာဂတ္အိပ္မက္ကို ခုလိုေျပာျပခဲ့တယ္။

“ပ်က္သြားတာကိုလည္း ျပင္ရတာခက္ပါတယ္။ ဖ်က္ဆီးတာက အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံးကို ျပန္ျပင္ဖို႔ဆိုတာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာမယ္လုိ႔ နားလည္တယ္။ စိတ္နဲ႔႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ အဆင့္ျမင့္ဖို႔လိုပါတယ္။ တာ၀န္ယူတတ္ဖို႔၊ တာ၀န္သိတတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳး ျဖစ္လာေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ခုေတာ့ အဲဒါေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ အသက္ေျခာက္ဆယ္မျပည့္ခင္ အေမရိကားက စာေပဘဲြ႕ရယ္၊ ပညာေရးမဟာဘြဲ႕ရယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဘြဲ႕ရယ္ လိုခ်င္တယ္။ လုပ္လည္းလုပ္ေနတယ္။ မေသခင္မွာ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိရွိေနခ်င္လို႔ပါ”

သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ျမကြၽန္းညိဳမွာ ကြန္းခိုတုန္းကလည္း ဆံုခဲ့သလုိ နယ္စပ္ေဒသေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမမွာလည္း ဆံုခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခုအခ်ိန္မွာ သူဟာရင့္က်က္လာတဲ့ လူလတ္ပိုင္းျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔သားရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ပညာေရးေကာင္းဖို႔ သူ႕မွ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားလြန္းလွတာကို သူ႔ပို႔စ္ေတြကိုဖတ္ရင္း သိေနရတယ္။

သူကိုယ္တုိင္လည္း သိမ္ေမြ႕နက္နဲၿပီး အႏွစ္သာရျပည့္၀လွတဲ့ ပညာေတြကိုရဖို႕ ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ ဆည္းပူးေလ့လာေနရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူမၾကာခဏေျပာျပလို႔ သိေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါသူေျပာျပတဲ့ ပညာေရးအျမင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြးတသီတတန္းႀကီးကို ေပးေနေလရဲ႕။ ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ အေနာက္တုိင္းက ပညာရွင္ေတြက မကုန္ခန္းႏိုင္တဲ့ ပညာပင္လယ္ ပညာသမုဒၵရာထဲမွာ က်င္လည္က်က္စားရင္း ေလာကအတြက္ အက်ိဳးျပဳမယ့္ အသိပညာ အတတ္ပညာ အသစ္သစ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးေနၾကတာပါလားဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာက ပညာကိုစား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းရာ ယႏၲရားတစ္ခုအျဖစ္ ဒီေန႔ထက္တုိင္ ဦးတည္သင္ၾကားေနၾကဆဲပဲ မဟုတ္ပါလား။ လူငယ္လူရြယ္ေတြအေနနဲ႔ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အဓိကထားၿပီး ပညာကို သင္ယူၾကရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ပစ္ပယ္လို႔ မရစေကာင္းပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ထိပ္တန္းကုိ ေရာက္ေရးမွာ ထမင္းစားဖို႔ေလာက္ ဦးတည္ရည္ရြယ္ၿပီး သင္တဲ့ပညာေရးက အသံုးမ၀င္မွန္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္မိပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကမၻာ့အလယ္မွာ အရာရာေနာက္က် က်န္ရစ္ရျခင္းရဲ႕ တရားခံအစစ္အမွန္ကို အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႕ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းလည္း တဖ်န္းဖ်န္းထမိပါရဲ႕။

Writer: 

ေဌး၀င္း


ေအာင္ျမင့္ျမတ္(Myanmar Youths)

ေန႕စဥ္ဗဟုသုတေတြကို ျမန္မာလူငယ္ Apk ေလးကိုဒီေနရာကိုႏွိပ္ ျပီး Download ရယူ၍ သင့္ Android ဖုန္းေလးထဲကို ထည့္သြင္းဖတ္ရႈနိုင္ပါျပီ